Zoë Demoustier / Ultima Vez - What Remains

Twee generaties belichamen de schoonheid van verlies In ‘What Remains’ brengt choreografe Zoë Demoustier twee generaties samen op scène: kinderen die aan het leven beginnen en oudere dansers die het achter zich laten. Oud en jong zijn zowel krachtig als kwetsbaar in dit fysieke spel dat het vergankelijke lichaam blootlegt. Wie zorgt voor wie? Het onbeschreven lichaam of het lijf dat jaren vol beweging in zich draagt? In de gelijkenissen en de verschillen vinden ze elkaar. Er schuilt immers ook schoonheid in het verliezen. ‘What Remains’ is een verhaal over beginnen en eindigen, over op het uiterste van een levenslijn staan, op het punt waar je als kind begint of waar je als oudere eindigt. Met drie oudere dansers, een jongvolwassene en zes kinderen creëerde Zoë Demoustier een pakkende dansvoorstelling over de poëzie van het veranderen als mens, het maken van herinneringen, en de angst om deze te verliezen. ‘What Remains’ wordt voor de laatste keer in België opgevoerd in De Vooruit. Grijp je kans om de show nog mee te pikken. De pers over 'What Remains' "In 'What remains' zien we het kind dat de ouderen ooit zijn geweest en de nakende volwassenheid die al op de loer ligt. Misschien is dat wel wat intergenerationele kunst echt inhoudt: Demoustier maakt geen fetisj van het cijfertje bij onze naam, maar toont hoe we al die leeftijden met ons meedragen en hoe daarin nieuwe allianties schuilgaan. Benieuwd hoe deze beloftevolle, jonge choreografe de komende jaren verder haar eigen stem vindt" - Charlotte De Somviele, De Standaard "Naast vertraging en verstilling kiest ze voluit voor een toekomst die we samen vorm geven. Vol ontroering ademt 'What Remains' die tegenstrijdigheden uit. Daartegenover is de toeschouwer weerloos. Het is een poging om de schaduw die verlies over het leven werpt, zelf vast te grijpen, en tegelijk een verzoek om het nu recht in de ogen te kijken." - etcetera "Wat op de scène gebeurt is ontroerend en energiek, bevreemdend en intiem, ingetogen en uitgelaten, ritueel en ongeregeld, theatraal maar zonder grote gebaren. Als toeschouwer zie je in dat anderhalf uur net zo goed een verstilde sculptuur in clair-obscur als een donderende jamsessie van stuiterende lichamen." - bruzz