Powerplay

“Met POWER maakt John De Raeve zijn comeback. Het is de eerste keer dat de acteur terugkeert naar het grote publiek na de onverkwikkelijke zedenzaak die hem in 2016 van het toneel deed verdwijnen (nvdr: De Raeve, op dat moment theaterdocent, ging een relatie aan met zijn zeventienjarige studente). Sindsdien is het stil rond zijn figuur. Met POWER, dat De Raeve zelf schrijft, regisseert en speelt, wil de acteur zijn kant van het verhaal belichten. Hij trok Diana Morgenstern aan als tegenspeelster. – “Groot Nationaal Dagblad”

Terwijl de media hun pennen scherpen in aanloop naar de première, buigen John en Diane zich over POWER. Diane zegde toe voor het project omdat ze het belangrijk vindt om het over machtsverhoudingen binnen de podiumsector te hebben. Zij is jong, onstuimig en wil vooral ‘iets’ voelen, de vloer op, spelen! Tegenover haar branie hapert John. Hij beredeneert, reflecteert, blokkeert, …

Met twee staan ze op scène, met tussen hen in een generatiekloof, een verschil in afkomst en opleiding en de machtsverhouding tussen een gevallen ster en een aanstormend talent. Waarom doen ze wat ze doen? Wanneer en in welke mate zijn de grenzen eigenlijk verschoven?  En wat betekent dat vandaag hen? Voor het theater?

Docent

“Ik ga hier de gevolgen van moeten dragen. Dat kunt gij niet begrijpen.”

Studente

“Zwijg over wat ik niet kan begrijpen. Ik ben zot van u. Letterlijk zot.”

John

Staat dat er zo?

Diane

Ongeveer wel, ja.

Voor POWERPLAY zit Valentijn Dhaenens voor het eerst in de regiestoel. Hij boorde voor de tekst zijn jarenlange ervaring in het Vlaamse podiumlandschap aan en peilde bij acteurs Bruno Vanden Broecke en Andie Dushime naar hun persoonlijke ondervindingen. Samen onderzoeken ze: is het theater een mijnenveld geworden onder invloed van maatschappelijke gevoeligheden? En kan theater nog wel bestaan binnen deze omstandigheden?