Kinderen van de Ijzer

Anne Provoost groeide op in de Belgische Westhoek. Zij studeerde aan de Leuvense Universiteit

en behaalde haar diploma Germaanse Filologie met een scriptie over mensenrechteneducatie. Ze studeerde

nog een jaar pedagogie aan de KUL en ging daarna met haar man in de Verenigde Staten wonen, waar ze

haar eerste boek schreef , “Mijn tante is een grindewal”, waarvoor ze de Boekenleeuw en de Interprovinciale

Prijs voor Jeugdliteratuur kreeg. Het boek werd vertaald in zes talen.

Ze is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Zij won met haar werk de

Gouden Uil, de LIBRIS Woutertje Pieterseprijs, twee keer de Zilveren Griffel, twee keer de Gouden Zoen.

Haar roman “Vallen” werd verfilmd. De arkvaarders (2001) stond op de longlist van de International IMPAC

Dublin Literary Award. In de VS werd er een mass market edition van het boek gemaakt. Voor In de

zon kijken (2007) kreeg ze driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap, dat is de voormalige

Staatsprijs voor Literatuur. Haar werk is in twintig talen vertaald.

Kinderen van de IJzer' is het verhaal van de grootscheepse actie die de Belgische overheid organiseerde

voor de kinderen uit de frontstreek: de evacuatie naar buitenlandse kolonies. Anne Provoost vernam

het verhaal van haar grootmoeder, Anna Vandewalle, zelf een koloniekind, die gedurende de oorlogsjaren

en langer (1915-1919) in een kolonie in hartje Parijs verbleef.

De schrijfster reconstrueert deze periode op basis van de mondelinge getuigenissen en op basis van de opzoekingen

die zij deed o.a. in de Parijse kloosters. Ze stoffeert haar verhaal met tientallen foto’s. Ze achterhaalde

hoe deze kinderen de oorlogsjaren overleefden weggerukt uit hun ouderlijke nest. Ze maakt een reconstructie

van een gebeuren dat veel families in de Westhoek heeft geraakt.

’Het is het verhaal van Annes grootmoeder, Anna Vandewalle uit Boezinge die als kind in april 1915 met

haar familie samen met vele anderen op de vlucht slaat voor de gasaanval. Ze vinden een veilig nest in Stavele,

op de boerderij van nonkel Jules Baes en tante Lucie. Wat later wordt de 9-jarige Anna, samen met

haar kleine broertjes en zusjes op de trein richting Parijs gezet. “Als ik het verhaal van mijn grootmoeder en

de vele andere kinderen niet neerschrijf, is het weg. En dat zou zonde zijn”, meent Anne. Heel wat mensen

vertrouwden me doodgezwegen verhalen toe. Doordat ik zelf vertel wat ik weet, komen ook bij hen verhalen

boven.

“Naar schatting tussen de 11.000 en 16.000 kinderen uit de Westhoek werden – in de hoop op een beter leven

– naar Frankrijk gebracht. De Belgische overheid schoot in gang na de eerste gasaanval in Boezinge.

Ineens werd voor iedereen duidelijk dat een gevaarlijke frontzone zonder degelijk onderwijs, maar met des

te meer angst, chaos en ongeregeldheden geen plek was voor een kind. Het klinkt vreselijk en het is ook zo,

maar van pure ellende zagen oma’s ouders, zoals de meesten, geen andere uitweg dan hun kinderen te laten

gaan. Toen mijn grootmoeder na 4 jaar in juli 1919 naar haar ouderlijke huis terug keerde, herkende ze haar

eigen moeder niet meer”. ‘

INSCHRIJVEN: Bij Freddy Pierloot 0498/646836 freddy.pierloot@proximus.be.

BETALING: op rekeningnulmmer BE65 0682 0766 4596 met melding: Lezing