Flaneren door de passages en galerijen van Brussel

Overdekte galerijen in de 19de eeuw ontstonden in steden met een sterke economische basis, als gevolg van de snelle groei door de industriële revolutie. De straten waren toen modderig en onhygiënisch, waardoor galerijen bescherming boden tegen regen, wind en vuil. Dankzij nieuwe bouwmaterialen zoals gietijzer konden winkeliers hele straten overkappen met glas, wat zorgde voor licht en comfort. Deze galerijen waren multifunctioneel: winkels op het gelijkvloers, appartementen erboven. Ze vormden een overgang tussen privé en publiek, en kondigden een nieuwe moderne tijd aan. Overdag trokken ze de bourgeoisie aan, ’s avonds kwamen er prostituees, gokkers en kunstenaars. Er ontstond een nieuwe stedelijke cultuur, met snel wisselende mode en nieuwe vormen van vermaak zoals filmprojecties. In Brussel werden tussen 1820 en 1880 zeven galerijen gebouwd, waaronder de Sint-Hubertusgalerijen en de Muntgalerij. Vaak waren het naamloze vennootschappen die deze projecten financierden en integreerden in het bestaande stadsweefsel. De galerijen werden ook het domein van de flâneur: de slenteraar die niet kwam om te kopen, maar om te kijken en het stadsleven te beleven.