Bēton

Voor haar nieuwste creatie, Bēton, haalt choreografe en danseres Bahar Temiz, inspiratie uit beton, het onverzettelijke bouwmateriaal, het symbool voor moderniteit.

Ze daagt de duurzaamheidsmythe van beton uit door zijn inherente tegenstellingen te onderzoeken – de ogenschijnlijk uniforme stevigheid ten opzichte van de fluïde, gemengde aard van zijn oorsprong. Via elke beweging verkent Temiz thema’s als opsluiting, afhankelijkheid, aanpassingsvermogen en rusteloosheid, terwijl ze laag voor laag de spanning blootlegt die onder het gladde maar rigide oppervlak van beton schuilgaat.

Beton ‘vormt’ een ruimte – een cocon, een schuilplaats, beschutting. Maar wat definieert een thuis echt? De betonnen schil, de wanden die ons omringen of de voorwerpen die we erin verzamelen? Wat maakt van een huis een thuis? Het dekentje dat jou als kind in slaap suste? Wat zou je met je meenemen als je in zeven haasten moest vertrekken? Wat verlies je onderweg wanneer thuis een plek wordt die niet langer bestaat, een deur die je niet meer opengaat?

In Bēton beweegt Bahar Temiz zich voort met een kussen, een echo van de Kariatiden uit het oude Griekenland – figuren die ooit het gewicht van een architectuur met zich meedroegen en nu een lichaam in beweging zijn geworden. Rondom haar blokken die interieurs vormen en terug oplossen, shiftend tussen stadslandschap en heiligdom, puzzel en ruïne. Ze stelt ze steeds opnieuw samen, en verbeeldt zo nieuwe stedelijkheden en woonmogelijkheden, terwijl ze beweging met ritmische spoken word verweeft. De soundscape van Azertyklavierwerke verstrengelt zich met de efemere choreografie en met de scenografie en het licht van Pol Matthé (eveneens Temiz’ compagnon de route voor Zee, Ice en Punkt).

Wie verwelkomen we, en wie laten we op de drempel staan? Wat voor landschap ligt achter onze ramen? Welke voorwerpen definiëren de ruimtes die we bewonen? Welke onuitgesproken wetten beheersen onze aanwezigheid en wie erbij hoort in deze zachte en immer veranderende architectuur?

Temiz balanceert tussen verticaal en horizontaal, tussen het cyclische en lineaire, en creëert dans, tekst en ruimte, altijd op de grens van transformatie, steeds vluchtig.