Dit najaar kan je bijna dagelijks genieten van meeslepend, ontroerend en/of spannend theater op de Vlaamse en Brusselde podia. Kiezen is verliezen, maar dit zijn onze favoriete voorstellingen.
1. Gruis: tragikomisch en energiek
Gruis volgt Sita, die droomt van het schrijven van een kinderboek met Beertje Bombazijn in de hoofdrol. Ze wordt echter afgeleid door het dagelijkse leven met haar dochter Parel en man Clemens.
Het energieke stuk, gespeeld in een opvallend decor van paardendekens, is een briljante en meeslepende reis door het droogkomische werk van de auteur Willem Frederik Hermans.
2. Eggers en Focketyn spelen Sartre en de Beauvoir
Filosoof en theatermaker Stefaan Van Brabandt laat Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir tot leven komen, gespeeld door iconisch duo Frank Focketyn en Sien Eggers.
Het beroemde filosofische koppel verkent thema's als feminisme, authenticiteit en vrijheid. In een meeslepende dialoog kijken ze terug op hun leven, werk en hun turbulente liefdesrelatie. Een ontroerend stuk dat je toegankelijk laat filosoferen over relaties, politiek en maatschappij.
De grootmoeder van theatermaker Stefanie Claes werd tijdens de Tweede Wereldoorlog opgesloten in vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze kwam er levend uit maar nam het kamp wel de rest van haar leven mee naar huis. Waarna haar dochter telkens opnieuw het verhaal van het kamp moest ondergaan - als referentie voor het leven. En haar dochter, op haar beurt…
Behoedzaam, beeldend en zonder woorden toont Stefanie Claes hoe het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit. Ze vertelt hoe geschiedenis door de lijven van mensen heentrekt door op de tast op zoek te gaan naar sporen van de onderhuidse trauma’s.
Een jongen probeert zijn depressieve en suïcidale moeder opnieuw hoop te geven met een lijst van alle schone dingen die de moeite waard zijn om het leven te leven. De lijst begint met dame blanche, kungfufilms, laat opblijven en dat je dan tv mag kijken, en de kleur geel. Elke dag legt hij een briefje onder haar hoofdkussen met daarop een schoon ding geschreven.
Ondanks het zware thema is dit in een geestige, ontroerende en troostende vertelling, in een intieme setting. Een toneelspeler, een paar attributen en een paar heerlijke jazznummers - verder niets.
Drie koppels komen samen in een chalet in de Ardennen voor hun jaarlijkse weekendje-weg-van-alles. Een weekend van gebakkelei over wie welke kamer krijgt, discussies over de boodschappenlijst, het ophalen van dezelfde herinneringen, het verdelen van de overschot en de ik-laat-het-toch-graag-proper-achter-poetsbeurt ook al heb je daarvoor bijbetaald.
Poupehan is een tragikomische voorstelling over vriendschap en liefde en de grenzen daarvan. Over patronen en rituelen. Over karaoke en vegetarisch barbecuen. Over het halsstarrig vasthouden aan een gewoonte en het er niet mee kunnen breken, ook al breekt ze jou.
Je volgt een amateurgezelschap bij hun generale repetitie. Eén ding is glashelder: ze zijn nog niet klaar. Niet klaar met hun personages, niet klaar met hun tekst. In deel 2 draait het decor 180 graden en loopt de verwarring achter de schermen gewoon door. En net als men denkt dat het niet erger kan, drijft deel 3 alles nog eens heerlijk op de spits.
De deurenkomedie is een onverslijtbare formule, en We gaan deur maakte er een secuur getimede absurdistische komedie van vol verwarring, spelplezier en misverstanden. Zowel de personages als het publiek hebben op het eind van de avond buikpijn van respectievelijk de stress en het lachen.
