TORI ET LOKITA - BUURTCINEMA

De Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne hebben nooit een blad voor de mond genomen. Hun eigenzinnige regievorm maakte hen tot één van de lievelingen van Cannes. Het Waalse duo creëerde een eigen filmstijl die door anderen meermaals werd gekopieerd, maar zelden (om niet te zeggen nooit) werd geëvenaard. Qua aanpak wordt Tori et Lokita beschouwd als een terugkeer naar hun oude gloriedagen en volgens velen is het één van hun hardste films geworden. Sommigen fluisteren zelfs dat het één van hun beste is. Twee tieners zijn Afrika ontvlucht en in België terecht gekomen. De harde realiteit van het vluchtelingenleven brengt Tori (Pablo Schils) en Lokita (Joely Mbundu) tot elkaar. Samen proberen ze een leven op te bouwen als broer en zus. Een verblijfsvergunning blijkt moeilijk te krijgen, waardoor ze van verschillende kanten in het nauw worden gedreven. Tori en Lokita lijken onzichtbaar voor de wereld om hen heen, maar gelukkig hebben ze elkaar... Met Tori et Lokita slagen de Waalse filmmakers er opnieuw in om twee mensen zonder enig acteerverleden te laten schitteren. Het zou best kunnen dat we na deze film nooit meer iets van Pablo Schils en Joely Mbundu zullen horen. We hopen weliswaar op het omgekeerde, maar het is nu al een feit dat je ze door hun vertolkingen nooit meer vergeet. Twee mensen die ondanks hun misère nog een straaltje geluk vinden in de kleinste dingen van het leven zoals het zingen van een zalvend Italiaanse schlagerliedje dat zich als een rode draad rond deze mokerslag windt. Wederom slagen de Dardennes erin om sociaalrealisme te koppelen aan een spannend misdaadverhaal. Kwade tongen kunnen wel beweren dat Tori et Lokita niet meer is dan dertig jaar voortkabbelen op uniek vakmanschap, maar in barre tijden hebben we meer dan ooit nood aan films die ons een geweten schoppen. Regie: Jean-Pierre en Luc Dardenne