Erik Vandereecken ...een blik in de kermisspiegel

Een blik in de kermisspiegel…homo sapiens behoren als mensaap tot het dierenrijk.

We zien onszelf graag als een uniek schepsel dat behoort tot de selecte club van dé mensheid, ook wel mensdóm genoemd. De mens is in staat tot grootse dingen, maar wordt constant teruggeworpen naar zijn oerinstincten zoals bevrediging van lusten, het gebruik van bruut geweld en doodslag.
Eros en Thanatos beheersen het doen en laten van de mens, wist Freud al te vertellen. Dat leidt tot de menselijke tragiek van het lijden maar ook tot medelijden en empathie. Hoop en verlangen, dromen naar beter, zijn nooit veraf.
Minzaamheid en mededogen én humor en zelfrelativering zijn graag geziene compagnons de route. Vriendschap, liefde, erotiek en sensualiteit helpen de bittere pil van het leven vergulden.

Mijn schilderwerk vertrekt van dit gegeven en probeert er een esthetische draai aan te geven, soms met de neus op de keiharde werkelijkheid dan weer met een glimlach of een knipoog.
Kunst mag ernstig zijn, maar hoeft dat zeker niet altijd. Vandaar de metafoor van de kermisspiegel, de lachspiegel, the fairground mirror. In zo’n spiegel vervormt je beeld volgens mimiek en lichaamsbewegingen. Als voyeur van jezelf is dat confronterend en is het nu eens om te schateren van het lachen dan weer om schrik van je monsterlijke zelf te krijgen. Uiteindelijk blijven het vervormde, weerspiegelde beelden. Op elk moment kan je eruit stappen en beland je weer in de dagdagelijkse realiteit.
Wat is te verkiezen? Wat maakt gelukkiger? Het een of het ander?