Een uur cultuur met Delphine Lecompte

“𝘋𝘦𝘭𝘱𝘩𝘪𝘯𝘦 𝘓𝘦𝘤𝘰𝘮𝘱𝘵𝘦 𝘪𝘴 𝘥𝘦 𝘍𝘭𝘰𝘳𝘦𝘯𝘤𝘦 𝘕𝘪𝘨𝘩𝘵𝘪𝘯𝘨𝘢𝘭𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘩𝘦𝘥𝘦𝘯𝘥𝘢𝘢𝘨𝘴𝘦 𝘝𝘭𝘢𝘢𝘮𝘴𝘦 𝘱𝘰𝘦̈𝘻𝘪𝘦, 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘳𝘯𝘢𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘑𝘦𝘢𝘯𝘯𝘦 𝘥’𝘈𝘳𝘤.” schreef Guido Lauwaert een kleine tien jaar geleden in Knack, naar aanleiding van Lecomptes derde dichtbundel ‘𝘉𝘭𝘪𝘯𝘥𝘦 𝘨𝘦𝘥𝘪𝘤𝘩𝘵𝘦𝘯'. Dat was lang voor de dichteres een semibekende Vlaming werd door haar opgemerkte passages in De (Aller)Slimste Mens. Haar literaire talent stond toen al buiten kijf. Met haar poëziedebuut ‘𝘋𝘦 𝘥𝘪𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫’ had de West-Vlaamse in 2010 al de C. Buddingh’-prijs gewonnen voor het beste poëziedebuut. Intussen heeft 𝗗𝗲𝗹𝗽𝗵𝗶𝗻𝗲 𝗟𝗲𝗰𝗼𝗺𝗽𝘁𝗲 een oeuvre opgebouwd dat we stilaan indrukwekkend mogen noemen, met een prominente rol voor de kruisboogschutter, de bokser, de voormalige vrachtwagenchauffeur en andere testosteronmannen. Kortom, een frisse wind en een verademing in het poëzielandschap. Onlangs verscheen het 3de deel in de reeks '𝘉𝘦𝘴𝘤𝘩𝘦𝘳𝘮𝘷𝘳𝘰𝘶𝘸𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘰𝘱𝘱𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯'. Worstelend met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant, genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven. Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Maar hoe frêle de dichteres ook mag overkomen, ze weet het publiek steeds in te pakken met haar spitsvondigheid en humor. Ze doet veel meer dan voorlezen of declameren, haar lezingen zijn een way of performance. In deze lezing wordt ze geïnterviewd door 𝗝𝗼𝗼𝗿𝗶𝘀 𝗩𝗮𝗻 𝗛𝘂𝗹𝗹𝗲. Hij was jarenlang recensent Vlaams proza voor de Standaard der Letteren en werkt thans mee aan de Poëziekrant, Mappalibri en Kunsttijdschrift Vlaanderen.